Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του αιώνα Σαντορίνη

   


                                     Η ορχήστρα των χρωμάτων σε μουσική Μάνου Χατζηδάκη
                                                       Σαντορίνη  31-12-1999

Τι είναι η ευτυχία;

Σοφά λόγια  ενός  μεγάλου ανθρώπου και ξεχωριστού καλλιτέχνη, η καλύτερη κληρονομιά για όλους μας:

Δικός σου για πάντα ( The Lucky One )

Ο Ζακ Έφρον ("17 Again," "High School Musical") πρωταγωνιστεί, μαζί με τους Τέιλορ Σίλινγκ (επερχόμενο "Atlas Shrugged: Part 1") και Μπλάιθ Ντάνερ (ταινίες "Meet the Parents"), σε ένα ρομαντικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο best-seller του Νίκολας Σπαρκς. Η ταινία "Δικός σου για Πάντα" φέρει την υπογραφή του υποψήφιου για Όσκαρ σεναριογράφου-σκηνοθέτη, Σκοτ Χικς ("Shine", "No Reservations"). Ο λοχίας του σώματος πεζοναυτών, Λόγκαν Θίμπολτ (Έφρον), επιστρέφει από την τρίτη θητεία του στο Ιράκ, με το μόνο πράγμα που τον κράτησε ζωντανό - την φωτογραφία μιας άγνωστης σε εκείνον γυναίκας, που βρήκε τυχαία. Όταν μαθαίνει το όνομα της (Σίλινγκ) και τη διεύθυνσή της, αποφασίζει να την βρει και να ζητήσει δουλειά στο στάβλο που έχει η οικογένειά της. Παρά την αρχική δυσπιστία της και τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει στη ζωή της, μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας έρωτας, κάνοντας τον Λόγκαν να πιστέψει πως αυτή η γυναίκα, η Μπεθ, είναι όχι μόνο το γούρι του, αλλά και κάτι παραπάνω.προσμονή της Νέας Υόρκης, την πιο συναρπαστική βραδιά της χρονιάς.

http://www.athensmagazine.gr/portal/cinema/movies/716

20-06-2012

             

              Κορίνα μου, σαν χθες μου φαίνεται, μια ζεστή ημέρα του Ιουνίου  ήρθες στον 

              κόσμο και η πρώτη εικόνα σου χαράκτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα. Μου θύμιζες 

              ένα ροδί τριαντάφυλλο και αυτή ήταν η μυρωδιά σου όταν σε έφερναν στο δωμάτιο

              μέσα στο διάφανο καροτσάκι σου. σαν ένα μπουκέτο από τριαντάφυλλα.Σου έδωσα 

              εκεί στο μαιευτήριο και το επίθετο  η τριανταφυλλένια. Από τότε τα χρόνια κύλησαν 

             τόσο γρήγορα - είναι αλήθεια - και τώρα σε βλέπω να ανθίζεις με τα χρώματα και τα

             αρώματα της εφηβείας, να αναδεικνύεις την έντονη προσωπικότητά σου, τις κλίσεις, τα 

             ενδιαφέροντα και τις ανησυχίες, αυτές των 16 σου χρόνων. Πραγματικά δεν το πιστεύω!

             Αυτό άλλωστε είναι και το θαύμα της ζωής, που ανοίγεται μπροστά σου. Ευχομαι να 

             συναντάς ανθρώπους που θα σε γεμίζουν και θα σε αγαπούν, να πραγματοποιήσεις όλα 

             σου τα όνειρα και να κρατήσεις τη δροσιά και την ευωδία της νιότης.

             Χρόνια σου Πολλά τριανταφυλλένια μου,  με  δημιουργικότητα με υγεία, χαρά και επιτυχίες

             όπου  εσύ  θέλεις και επιθυμείς!

                                                                

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα - Μάρω Βαμβουνάκη

Ένα βιβλίο που διάβασα πέρυσι και το προτείνω...

"O άνθρωπος είναι καμωμένος από συγκρούσεις. Η αρμονία που αποτελεί προϋπόθεση αλλά και στόχο, η ωριμότητα, δύσκολα πετυχαίνονται στην πράξη. Αν τα αντίθετα στο σύμπαν –στο εξαίσιο πέρασμα της μέρας στη νύχτα, του χειμώνα στο καλοκαίρι, της βροχής στον ήλιο, της φουρτούνας στη νηνεμία–, όλα τα διαφορετικά συνταιριάζουν υπέροχες συμφωνίες, στις συμπεριφορές μας και στα συναισθήματά μας συνεχώς γρονθοκοπούνται. 

Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω. Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ’ την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας. 

Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο, με τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Κάποιοι αναζητούν να πλησιάσουν τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούν, και κάποιοι τρέχουν μακριά τους, συκοφαντώντας τα, μέσα στο μυαλό τους έστω, για δικαιολογία."

• "Όταν πριν από λίγα χρόνια έφτιαχνα το βιβλίο "Ο παλιάτσος και η άνιμα", πίστευα πως ενδιαφέρει μόνο λίγους που ασχολούνται με την ψυχολογία και με τις ψυχοπαθολογίες της ύπαρξης. Δε φανταζόμουν ότι θα διαβαζόταν τόσο. Ακολούθησαν άλλα δυο του ίδιου είδους και τελικά όσο μεγαλώνω παραδέχομαι πόσο πολύ επιθυμούμε να αναφερόμαστε στον άγνωστο εαυτό, στα πάθη του και στις πιθανές εξόδους. Το νέο βιβλίο μου, καμωμένο με τρόπο, όπως καλύτερα μπορώ παρορμητικό, θέλει να συνδυάσει τη μυθιστορηματική διήγηση με το δοκίμιο που σχολιάζει τα "τι" και τα "γιατί" του ανθρώπου. Ο άνθρωπος περπατώντας στις λάσπες και κοιτώντας τ' αστέρια, όπως λέει ο Τσέχοφ, για λίγη ευτυχία και έκσταση ρισκάρει αναρίθμητες οδύνες και μόχθους με θαυμαστό πείσμα. Εκείνο που λέμε "δίψα ζωής" και που κρατά εντέλει και παρά ταύτα τον κόσμο ωραίο και όρθιο." (Μάρω Βαμβουνάκη)

Το πρώτο μέρος ξεκινάει με ένα υπέροχο κεφάλαιο που αντλεί τη θεματική του από το μοναδικό τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα, στο αθάνατο παραμύθι του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί. Η μοναδικότητα που μας κάνει να χαρίζουμε στον αγαπημένο άλλο την καλύτερη θέση στην καρδιά μας, το "ουδείς αναντικατάστατος" και το βαθύ χάραγμα του αληθινού έρωτα στη ζωή μας, απασχολούν την Βαμβουνάκη εδώ, η οποία στη συνέχεια -όπως σχεδόν σε όλα τα τελευταία της βιβλία- θα αφεθεί σε σκέψεις και συνειρμούς, πάντα με βάση τη βαθιά γνώση και την εμπειρία της.

Και σε αυτό της το βιβλίο, η Μάρω Βαμβουνάκη, δεν διστάζει να αυτοβιογραφηθεί, να ενισχύσει τα θέματά που συζητά με εικόνες από τη δική της ζωή και καθημερινότητα, δίνοντάς μας με αυτόν τον τρόπο πρώτη το παράδειγμα πως η ειλικρινής σχέση παίρνει αλλά και δίνει. Η συγγραφέας ξέρει μοναδικά να ξεκλειδώνει την καρδιά και την ψυχή των αναγνωστών της, αφήνοντάς τους όμως παράλληλα να την πλησιάσουν κι εκείνοι.

Ένα από τα επόμενα κεφάλαια που ξεχωρίζουν, είναι οι "Διατροφικές διαταραχές της ψυχής" στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Εδώ, αναλύεται με τρόπο μοναδικό η σύνδεση της θετικής ή αρνητικής διατροφικής μας συμπεριφοράς με την ψυχική ισορροπία και την αυτοεκτίμηση που πηγάζει από αρμονικές ή δυσλειτουργικές σχέσεις, οικογενειακές και ερωτικές.

Οι μεγάλες καρδιές και οι υγιείς ψυχές είναι πραγματικά φτιαγμένες να γεμίζουν με ελάχιστα, αρκεί αυτά να είναι θεϊκά, ουσιαστικά, όσα βοηθούν την αληθινή ζωή μας, πέρα και μακριά από τα μάταια άγχη, τις υλιστικές μας αυθυποβολές και την ψυχοφθόρα ανθρωπαρέσκεια. "Η ψυχή είναι ακατάβλητη και πείσμων, γιατί είναι πνοή του παντοδύναμου Θεού", διαβάζουμε στο τελευταίο κεφάλαιο, "τιμωρεί με οδύνες όσους δε σκύβουμε να ακούσουμε εκείνα που ψιθυρίζει αυτή η ακαταπόνητη, η ασυμβίβαστη αύρα μέσα μας".

http://marovamvounaki.blogspot.gr/2010/02/blog-post_5867.html

Αναρωτιέμαι;

                                              (φωτογραφία: Μαρία Τσακωνιάτη)

     Aναρωτιέμαι, όπως φαντάζομαι  και  πολλοί  σκεπτόμενοι Έλληνες πολίτες, αν όλοι αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτήν την πολιτική- κοινωνική - οικονομική κατάσταση, μπορούν, έχουν  την ευαισθησία να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας.Είναι σε θέση να αντιληφθούν πόσο ανεπανόρθωτα έχουν βλάψει τη ζωή, τη συμπεριφορά, την καθημερινότητα, τη ψυχική και σωματική υγεία, τις επιλογές, τα όνειρα και τις επιθυμίες των απλών καθημερινών ανθρώπων - συνανθρώπων μας;  Γνωρίζουν άραγε τι συμβαίνει σε κάθε επαγγελματικό χώρο, σε κάθε οικογένεια,  σε κάθε δρόμο, σε κάθε σπίτι, γειτονιά της πατρίδας μας; Γνωρίζουν άραγε τις πικρές, δύσκολες, σκληρές αλλά αληθινές  ιστορίες που άλλοτε τις δημοσιοποιούν τα ΜΜΕ, άλλοτε τις παρακάμπτουν και άλλοτε δεν τις μαθαίνει ποτέ κανείς;
     Μια τέτοια - πικρή- ιστορία θα σας διηγηθώ και θα την αναρτήσω στο διαδίκτυο με την ελπίδα να φτάσει ίσως στους ενδιαφερόμενους..., μια ιστορία που με συγκλόνισε, που με τάραξε και με ανάγκασε να πάρω την απόφαση να γράψω για να βγάλω από μέσα μου όλο το θυμό, την ένταση και την πίκρα που έχω μαζέψει καιρό τώρα.Σκέφτηκα ότι καλό είναι να την μοιραστώ μαζί σας, σίγουρα δεν είναι και η μοναδική. Υπάρχουν πολλές ίσως και χειρότερες ιστορίες συνανθρώπων μας, που υπήρξαν εργαζόμενοι για πολλλά χρόνια και έμειναν άνεργοι, με οικογένειες και υποχρεώσεις, φορολογούμενοι πολίτες που έμαθαν  να ζουν σε μια εικονική οικονομική πραγματικότητα, πολίτες μια πανέμορφης και ευλογημένης χώρας, της Ελλάδας, ανθρωποι που αγωνιούν, πονούν και θλίβονται για το μέλλον της.
    Συγχωρέστε με, για την μακροσκελή εισαγωγή αλλά είναι σκέψεις, συναισθήματα που πρέπει να βγάλω από μέσα μου και επιτρέψτε μου να έρθω στη ιστορία που σας ανέφερα. Για ευνόητους λόγους τα ονόματα και οι περιοχές δεν αποκαλύπτονται γιατί οι άνθρωποι έχουν δυσκολίες, βάσανα και προβλήματα αλλά είχαν, έχουν και θα έχουν αξιοπρέπεια.
  Η Χ. είναι ακόμα, ευτυχώς, εργαζόμενη, μητέρα  μιας έφηβης κόρης, σύζυγος, κόρη και αδελφή. Είναι 35 ετών και αγωνίζεται σκληρά ( όλη την ημέρα) όπως και ο σύζυγος της, για να στηρίξει με  το μειωμένο  της εισόδημα  τα έξοδα της οικογένειας, να αποπληρώσει το δάνειο για το σπίτι που μένει, να καλύψει τα έξοδα του ανήλικου παιδιού της, τα έξοδα- φόρους του σπιτιού και να βοηθήσει τους γονείς της που είναι άνεργοι, έκλεισαν το μαγαζί τους, δεν έχουν συνταξιοδοτηθεί και μετακόμισαν στην επαρχία από όπου κατάγονταν για να επιβιώσουν. Μέχρι εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ζωή της έχει πολλά κοινά με τη ζωή πολλών ανθρώπων γύρω μας, αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά, η ιστορία της δεν σταματά εδώ. Τη γνωρίζω χρόνια είναι ένα πολύ καλό ευγενικό και συμπαθητικό κορίτσι που πάντα είχε ένα καλό λόγο και ένα χαμόγελο για όλους.Τη συνάντησα πριν λίγες ημέρες στο χώρο που εργάζεται και σοκαρίστηκα από την εξωτερική της εμφάνιση ( ωχρή, θλιμένη, σκιά του παλιού εαυτού της ) συγκλονίστηκα δε όταν άρχισε να μου μιλά, το είχε τόσο ανάγκη. Έχει ένα μικρό αδελφό 33 ετών που εδώ και δύο χρόνια  είναι άνεργος και αναγκάζεται να δουλεύει περιστασιακά όπου βρει για ένα μικρό μεροκάματο. Ο αδελφός της είναι από τους ανθρώπους που βίωσαν με το χειρότερο τρόπο την ανεργία στην μικρή  επαρχία που ζούσαν, σε τέτοιο βαθμό που έγινε αλκοολικός. Η Χ. με το μικρό της εισόδημα έκανε τους τελευταίους μήνες απεγνωσμένες προσπάθειες να τον βοηθήσει, εφόσον το αλκοόλ κατάστρεψε ένα μέρος της όρασης  και του συκωτιού του. Βρήκε ψυχίατρο, πήρε αγωγή έκανε αποτοξίνωση και ήταν καθαρός για 4 μήνες, μέχρι που η αδυναμία τον ξαναγύρισε πίσω και τώρα νοσηλεύεται στο επαρχιακό νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. Εκείνη εδώ  στο καθήκον, να αγωνιά για τη ζωή του και να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τα χρήματα που θα στηρίξουν και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή τους γονείς ( με ότι σημαίνει αυτό )  και τον αδελφό της, ένιωσα πολύ άσχημα, ένιωσα τον πόνο της και κατάλαβα την οδύνη της. Προσπάθησα να της μιλήσω και να ακούσω όσα μπορούσε να μου πει και έφυγα με πολύ προβληματισμό, θυμό και λύπη.
    Καπως έτσι και κάτω από την πίεση αυτού του συμβάντος πήρα την απόφαση να γράψω και μεταφέρω την ιστορία αυτή. Σκέφτομαι και πάλι  αν οι πολιτικοί  που μας έφεραν έως εδώ είναι σε θέση :
-να γνωρίζουν τέτοιου είδους ιστορίες, 
- να γνωρίζουν πόσο σκληρή έχει γίνει η ζωή και ο αγώνας για την επιβίωση για πολλούς, 
- να γνωρίζουν πως συρρικνώνονται οι ζωές και καταστρέφονται τα όνειρά μας,
- να γνωρίζουν πόσο κακό έκαναν στο μέλλον όλων μας, ιδίως των παιδιών μας,
- να γνωρίζουν πόσο ανεπανόρθωτα έχουν πληγώσει τις ψυχές μας,
- να γνωρίζουν πόσο πόνο μας πρόσφεραν και μας προσφέρουν.

   Μήπως κάτι άμεσα πρέπει να κάνουν έστω την ύστατη στιγμή πριν η ιστορία τους γράψει με τα μελανότερα χρώματα και η χώρα μας υποστεί ανεπανόρθωτη καταστροφή.
Αναρωτιέμαι...

Η μεγάλη μάχη

                           Piano Girl in Blue on Display at Urban Retreat in Houston
                                    http://dart.fine-art.com/aqd-asp-im_121188-buy-m.htm

Κάποτε, καθώς φεύγεις

πηγαίνοντας σε μια μεγάλη μάχη

θα σου 'τυχε ν' ακούσεις ξαφνικά από 'να παράθυρο

ένα πιάνο να παίζει.

Ίσως ένα κορίτσι με άσπρα δάχτυλα

ή ένας άντρας με δυνατά χέρια

να παίζουν αυτόν τον λυπημένο σκοπό

που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, τους χαμένους έρωτες

όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις

τα γιασεμιά που σου γυρίσανε

την καρδιά σου που την ποδοπατήσαν.

Εσύ στέκεσαι με το στόμα ανοιγμένο

ακούγοντας κάτω απ' τη βροχή-

μα πρέπει να βιαστείς, προχωράνε οι άλλοι

χάθηκαν κιόλας στη στροφή του δρόμου.

Κι όπως ξεκινάς με πλατύ βήμα

τα παιδικά σου χρόνια

οι χαμένοι έρωτες

όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις

τα γιασεμιά που σου γυρίσανε

η καρδιά σου που την ποδοπατήσαν

ξεκινάνε κι αυτά πλάι σου -

να πολεμήσουν

μαζί σου.                          

                      

                                                       Τάσος Λειβαδίτης

Η ζωή είναι ωραία!

                              Η ζωή είναι ωραία όταν τη μοιράζεσαι...
                         όταν μπορείς να χαίρεσαι την κάθε στιγμή...
                         όταν μπορείς να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα σε μια αγκαλιά ...
                         όταν μπορείς να περπατάς  χέρι- χέρι...
                         όταν τη βλέπεις  μέσα από τα ματιά ενός παιδιού...
                         όταν σιγοψιθυρίζεις τον ήχο ενός αγαπημένου τραγουδιού...
                         όταν μπορείς να απολαύσεις χρώματα, ήχους, μυρωδιές,γεύσεις...
                         όταν μπορείς να νιώσεις το θρόισμα του αέρα στο πρόσωπό σου...


                                                                            Για τον Βασίλη, για μένα, για όλους
                             

                          
                         
     

Η λίστα με τα Δικαιώματά μου στη Διεκδίκηση

·        Έχω το δικαίωμα  να μου φέρονται με σεβασμό, όπως σε ένα έξυπνο, ικανό και ισότιμο άτομο.

·        Έχω το δικαίωμα να εκφράζω τις ανάγκες μου και να θέτω τις προτεραιότητές μου σαν άτομο.

·        Έχω το δικαίωμα να εκφράζω τα συναισθήματά μου.

·        Έχω το δικαίωμα να εκφράζω τις απόψεις και τις αξίες μου.

·        Έχω το δικαίωμα να λέω « ναι » ή « όχι ».

·        Έχω το δικαίωμα να κάνω λάθη.

·        Έχω το δικαίωμα να αλλάζω γνώμη.

·        Έχω το δικαίωμα να αρνούμαι την ευθύνη για τα προβλήματα των άλλων.

·        Έχω το δικαίωμα να λέω δεν καταλαβαίνω και να ζητώ πληροφορίες ή εξηγήσεις.

·        Έχω το δικαίωμα να ζητώ αυτό που θέλω.

·        Έχω το δικαίωμα να συναναστρέφομαι με τους άλλους χωρίς να εξαρτώμαι από την επιβεβαίωση τους.

    Πηγή : ΚΕΑΔ ( Κεντρική Επιτροπή Απλούστευσης Διαδικασιών)

Τσάι γιασεμιού

  

    Απόψε,  τυχαία,  η ανάρτηση της φίλης μου Polyanna's days με οδήγησε σε μνήμες από τα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε που είχαμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας, με τη χαρά την αισιοδοξία της νιότης, τη δίψα για μάθηση, τα αθώα φλέρτ και τις παρέες μας  στα δικά μας  στέκια. Όπως γύρναγε το μυαλό μου στους δρόμους του παρελθόντος, η σκέψη μου στάθηκε στη Σόλωνος και Σίνα, εκεί  που ήταν η αγαπημένη μας τσαγερία. Κυριακή απόγευμα συνήθως με τις φίλες ή την παρέα όλη περνούσαμε όμορφα,  με τι άλλο, τσάι γιασεμί. Η τσαγερία μας ήταν  ένα καλαίσθητο μικρό πανέμορφο μαγαζί που ανήκε σε ένα ζευγάρι ηθοποιών. Συχνά μας σέρβιραν οι ίδιοι με ένα ευγενικό χαμόγελο, χωρίς καμία προσποίηση με απλότητα και διακριτικότητα, η παρουσία τους - θυμάμαι - έδινε μια ξεχωριστή αρχοντιά και κάτι από τη μαγεία του θεάτρου στο χώρο, αυτό το κάτι , ξέρετε. Είχα περάσει πολλά γλυκά απογεύματα εκεί, είναι ένα  κομμάτι από τη  ζωή μου και ταυτόχρονα ένα μέρος που δεν το ξεχνώ ποτέ και το έχω συνδέσει με όμορφες στιγμές και ευχάριστες αναμνήσεις. Έχει πάντα το άρωμα γιασεμιού. Στην υγειά σας!

                                                                                   

Για τη δική μου Ιθάκη...

                               

                                          Ποίηση Κ. Καβάφης, διαβάζει η Έλλη Λαμπέτη

Η χώρα μου είναι ...

 Μου άρεσε πολύ και το κρατάω:

Έφτιαξα αυτό το video με τις σκέψεις των ίδιων των παιδιών από το σχολείο οπου διδάσκω. Στο video είναι τα συναισθήματά τους για την χώρα τους, το πως βιώνουν την Ελλάδα της κρίσης, οι φόβοι τους, οι ιδέες και οι ελπίδες τους. Μπορεί να είναι "μικρά" αλλά η "Κρίση" τα έχει αγγίξει βαθιά στις ψυχές τους. Εγώ έδωσα την ιδέα, τα παιδιά μίλησαν. Τα ακούμε.

Έγινε με την άδεια των παιδιών, των γονιών τους, του συλλόγου διδασκόντων και του διευθυντή του σχολείου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αγαπημένους φίλους μου, Γιάννη Λέκκα για την πολύτιμη βοήθειά του στην τεχνική ολοκλήρωση του βίντεο και Κατερίνα Μπατζάκη για την μετάφραση των κειμένων.

Δ τάξη, 16ο Δημοτικού σχολείου Ιλίου.

Δασκάλα Εικαστικής αγωγής: Ελένη Καραγιάννη

  

                                               Απλό, συγκινητικό , δυνατό ....

                 

Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις~ Λεό Μπουσκάλια

                                   Η ζωή είναι παράδεισος αν ξέρεις να ρισκάρεις ...