Ένα βιβλίο που διάβασα πέρυσι και το προτείνω...
"O άνθρωπος είναι καμωμένος από συγκρούσεις. Η αρμονία που αποτελεί προϋπόθεση αλλά και στόχο, η ωριμότητα, δύσκολα πετυχαίνονται στην πράξη. Αν τα αντίθετα στο σύμπαν –στο εξαίσιο πέρασμα της μέρας στη νύχτα, του χειμώνα στο καλοκαίρι, της βροχής στον ήλιο, της φουρτούνας στη νηνεμία–, όλα τα διαφορετικά συνταιριάζουν υπέροχες συμφωνίες, στις συμπεριφορές μας και στα συναισθήματά μας συνεχώς γρονθοκοπούνται.
Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω. Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ’ την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας.
http://marovamvounaki.blogspot.gr/2010/02/blog-post_5867.html
"O άνθρωπος είναι καμωμένος από συγκρούσεις. Η αρμονία που αποτελεί προϋπόθεση αλλά και στόχο, η ωριμότητα, δύσκολα πετυχαίνονται στην πράξη. Αν τα αντίθετα στο σύμπαν –στο εξαίσιο πέρασμα της μέρας στη νύχτα, του χειμώνα στο καλοκαίρι, της βροχής στον ήλιο, της φουρτούνας στη νηνεμία–, όλα τα διαφορετικά συνταιριάζουν υπέροχες συμφωνίες, στις συμπεριφορές μας και στα συναισθήματά μας συνεχώς γρονθοκοπούνται. Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω. Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ’ την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας.
Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο, με τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Κάποιοι αναζητούν να πλησιάσουν τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούν, και κάποιοι τρέχουν μακριά τους, συκοφαντώντας τα, μέσα στο μυαλό τους έστω, για δικαιολογία."
- "Όταν πριν από λίγα χρόνια έφτιαχνα το βιβλίο "Ο παλιάτσος και η άνιμα", πίστευα πως ενδιαφέρει μόνο λίγους που ασχολούνται με την ψυχολογία και με τις ψυχοπαθολογίες της ύπαρξης. Δε φανταζόμουν ότι θα διαβαζόταν τόσο. Ακολούθησαν άλλα δυο του ίδιου είδους και τελικά όσο μεγαλώνω παραδέχομαι πόσο πολύ επιθυμούμε να αναφερόμαστε στον άγνωστο εαυτό, στα πάθη του και στις πιθανές εξόδους. Το νέο βιβλίο μου, καμωμένο με τρόπο, όπως καλύτερα μπορώ παρορμητικό, θέλει να συνδυάσει τη μυθιστορηματική διήγηση με το δοκίμιο που σχολιάζει τα "τι" και τα "γιατί" του ανθρώπου. Ο άνθρωπος περπατώντας στις λάσπες και κοιτώντας τ' αστέρια, όπως λέει ο Τσέχοφ, για λίγη ευτυχία και έκσταση ρισκάρει αναρίθμητες οδύνες και μόχθους με θαυμαστό πείσμα. Εκείνο που λέμε "δίψα ζωής" και που κρατά εντέλει και παρά ταύτα τον κόσμο ωραίο και όρθιο." (Μάρω Βαμβουνάκη)
Το πρώτο μέρος ξεκινάει με ένα υπέροχο κεφάλαιο που αντλεί τη θεματική του από το μοναδικό τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα, στο αθάνατο παραμύθι του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί. Η μοναδικότητα που μας κάνει να χαρίζουμε στον αγαπημένο άλλο την καλύτερη θέση στην καρδιά μας, το "ουδείς αναντικατάστατος" και το βαθύ χάραγμα του αληθινού έρωτα στη ζωή μας, απασχολούν την Βαμβουνάκη εδώ, η οποία στη συνέχεια -όπως σχεδόν σε όλα τα τελευταία της βιβλία- θα αφεθεί σε σκέψεις και συνειρμούς, πάντα με βάση τη βαθιά γνώση και την εμπειρία της.
Και σε αυτό της το βιβλίο, η Μάρω Βαμβουνάκη, δεν διστάζει να αυτοβιογραφηθεί, να ενισχύσει τα θέματά που συζητά με εικόνες από τη δική της ζωή και καθημερινότητα, δίνοντάς μας με αυτόν τον τρόπο πρώτη το παράδειγμα πως η ειλικρινής σχέση παίρνει αλλά και δίνει. Η συγγραφέας ξέρει μοναδικά να ξεκλειδώνει την καρδιά και την ψυχή των αναγνωστών της, αφήνοντάς τους όμως παράλληλα να την πλησιάσουν κι εκείνοι.
Ένα από τα επόμενα κεφάλαια που ξεχωρίζουν, είναι οι "Διατροφικές διαταραχές της ψυχής" στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Εδώ, αναλύεται με τρόπο μοναδικό η σύνδεση της θετικής ή αρνητικής διατροφικής μας συμπεριφοράς με την ψυχική ισορροπία και την αυτοεκτίμηση που πηγάζει από αρμονικές ή δυσλειτουργικές σχέσεις, οικογενειακές και ερωτικές.
Και σε αυτό της το βιβλίο, η Μάρω Βαμβουνάκη, δεν διστάζει να αυτοβιογραφηθεί, να ενισχύσει τα θέματά που συζητά με εικόνες από τη δική της ζωή και καθημερινότητα, δίνοντάς μας με αυτόν τον τρόπο πρώτη το παράδειγμα πως η ειλικρινής σχέση παίρνει αλλά και δίνει. Η συγγραφέας ξέρει μοναδικά να ξεκλειδώνει την καρδιά και την ψυχή των αναγνωστών της, αφήνοντάς τους όμως παράλληλα να την πλησιάσουν κι εκείνοι.
Ένα από τα επόμενα κεφάλαια που ξεχωρίζουν, είναι οι "Διατροφικές διαταραχές της ψυχής" στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Εδώ, αναλύεται με τρόπο μοναδικό η σύνδεση της θετικής ή αρνητικής διατροφικής μας συμπεριφοράς με την ψυχική ισορροπία και την αυτοεκτίμηση που πηγάζει από αρμονικές ή δυσλειτουργικές σχέσεις, οικογενειακές και ερωτικές.
Οι μεγάλες καρδιές και οι υγιείς ψυχές είναι πραγματικά φτιαγμένες να γεμίζουν με ελάχιστα, αρκεί αυτά να είναι θεϊκά, ουσιαστικά, όσα βοηθούν την αληθινή ζωή μας, πέρα και μακριά από τα μάταια άγχη, τις υλιστικές μας αυθυποβολές και την ψυχοφθόρα ανθρωπαρέσκεια. "Η ψυχή είναι ακατάβλητη και πείσμων, γιατί είναι πνοή του παντοδύναμου Θεού", διαβάζουμε στο τελευταίο κεφάλαιο, "τιμωρεί με οδύνες όσους δε σκύβουμε να ακούσουμε εκείνα που ψιθυρίζει αυτή η ακαταπόνητη, η ασυμβίβαστη αύρα μέσα μας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου