(φωτογραφία: Μαρία Τσακωνιάτη)
Aναρωτιέμαι, όπως φαντάζομαι και πολλοί σκεπτόμενοι Έλληνες πολίτες, αν όλοι αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτήν την πολιτική- κοινωνική - οικονομική κατάσταση, μπορούν, έχουν την ευαισθησία να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας.Είναι σε θέση να αντιληφθούν πόσο ανεπανόρθωτα έχουν βλάψει τη ζωή, τη συμπεριφορά, την καθημερινότητα, τη ψυχική και σωματική υγεία, τις επιλογές, τα όνειρα και τις επιθυμίες των απλών καθημερινών ανθρώπων - συνανθρώπων μας; Γνωρίζουν άραγε τι συμβαίνει σε κάθε επαγγελματικό χώρο, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε δρόμο, σε κάθε σπίτι, γειτονιά της πατρίδας μας; Γνωρίζουν άραγε τις πικρές, δύσκολες, σκληρές αλλά αληθινές ιστορίες που άλλοτε τις δημοσιοποιούν τα ΜΜΕ, άλλοτε τις παρακάμπτουν και άλλοτε δεν τις μαθαίνει ποτέ κανείς;
Μια τέτοια - πικρή- ιστορία θα σας διηγηθώ και θα την αναρτήσω στο διαδίκτυο με την ελπίδα να φτάσει ίσως στους ενδιαφερόμενους..., μια ιστορία που με συγκλόνισε, που με τάραξε και με ανάγκασε να πάρω την απόφαση να γράψω για να βγάλω από μέσα μου όλο το θυμό, την ένταση και την πίκρα που έχω μαζέψει καιρό τώρα.Σκέφτηκα ότι καλό είναι να την μοιραστώ μαζί σας, σίγουρα δεν είναι και η μοναδική. Υπάρχουν πολλές ίσως και χειρότερες ιστορίες συνανθρώπων μας, που υπήρξαν εργαζόμενοι για πολλλά χρόνια και έμειναν άνεργοι, με οικογένειες και υποχρεώσεις, φορολογούμενοι πολίτες που έμαθαν να ζουν σε μια εικονική οικονομική πραγματικότητα, πολίτες μια πανέμορφης και ευλογημένης χώρας, της Ελλάδας, ανθρωποι που αγωνιούν, πονούν και θλίβονται για το μέλλον της.
Συγχωρέστε με, για την μακροσκελή εισαγωγή αλλά είναι σκέψεις, συναισθήματα που πρέπει να βγάλω από μέσα μου και επιτρέψτε μου να έρθω στη ιστορία που σας ανέφερα. Για ευνόητους λόγους τα ονόματα και οι περιοχές δεν αποκαλύπτονται γιατί οι άνθρωποι έχουν δυσκολίες, βάσανα και προβλήματα αλλά είχαν, έχουν και θα έχουν αξιοπρέπεια.
Η Χ. είναι ακόμα, ευτυχώς, εργαζόμενη, μητέρα μιας έφηβης κόρης, σύζυγος, κόρη και αδελφή. Είναι 35 ετών και αγωνίζεται σκληρά ( όλη την ημέρα) όπως και ο σύζυγος της, για να στηρίξει με το μειωμένο της εισόδημα τα έξοδα της οικογένειας, να αποπληρώσει το δάνειο για το σπίτι που μένει, να καλύψει τα έξοδα του ανήλικου παιδιού της, τα έξοδα- φόρους του σπιτιού και να βοηθήσει τους γονείς της που είναι άνεργοι, έκλεισαν το μαγαζί τους, δεν έχουν συνταξιοδοτηθεί και μετακόμισαν στην επαρχία από όπου κατάγονταν για να επιβιώσουν. Μέχρι εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ζωή της έχει πολλά κοινά με τη ζωή πολλών ανθρώπων γύρω μας, αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά, η ιστορία της δεν σταματά εδώ. Τη γνωρίζω χρόνια είναι ένα πολύ καλό ευγενικό και συμπαθητικό κορίτσι που πάντα είχε ένα καλό λόγο και ένα χαμόγελο για όλους.Τη συνάντησα πριν λίγες ημέρες στο χώρο που εργάζεται και σοκαρίστηκα από την εξωτερική της εμφάνιση ( ωχρή, θλιμένη, σκιά του παλιού εαυτού της ) συγκλονίστηκα δε όταν άρχισε να μου μιλά, το είχε τόσο ανάγκη. Έχει ένα μικρό αδελφό 33 ετών που εδώ και δύο χρόνια είναι άνεργος και αναγκάζεται να δουλεύει περιστασιακά όπου βρει για ένα μικρό μεροκάματο. Ο αδελφός της είναι από τους ανθρώπους που βίωσαν με το χειρότερο τρόπο την ανεργία στην μικρή επαρχία που ζούσαν, σε τέτοιο βαθμό που έγινε αλκοολικός. Η Χ. με το μικρό της εισόδημα έκανε τους τελευταίους μήνες απεγνωσμένες προσπάθειες να τον βοηθήσει, εφόσον το αλκοόλ κατάστρεψε ένα μέρος της όρασης και του συκωτιού του. Βρήκε ψυχίατρο, πήρε αγωγή έκανε αποτοξίνωση και ήταν καθαρός για 4 μήνες, μέχρι που η αδυναμία τον ξαναγύρισε πίσω και τώρα νοσηλεύεται στο επαρχιακό νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. Εκείνη εδώ στο καθήκον, να αγωνιά για τη ζωή του και να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τα χρήματα που θα στηρίξουν και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή τους γονείς ( με ότι σημαίνει αυτό ) και τον αδελφό της, ένιωσα πολύ άσχημα, ένιωσα τον πόνο της και κατάλαβα την οδύνη της. Προσπάθησα να της μιλήσω και να ακούσω όσα μπορούσε να μου πει και έφυγα με πολύ προβληματισμό, θυμό και λύπη.
Καπως έτσι και κάτω από την πίεση αυτού του συμβάντος πήρα την απόφαση να γράψω και μεταφέρω την ιστορία αυτή. Σκέφτομαι και πάλι αν οι πολιτικοί που μας έφεραν έως εδώ είναι σε θέση :
-να γνωρίζουν τέτοιου είδους ιστορίες,
- να γνωρίζουν πόσο σκληρή έχει γίνει η ζωή και ο αγώνας για την επιβίωση για πολλούς,
- να γνωρίζουν πως συρρικνώνονται οι ζωές και καταστρέφονται τα όνειρά μας,
- να γνωρίζουν πόσο κακό έκαναν στο μέλλον όλων μας, ιδίως των παιδιών μας,
- να γνωρίζουν πόσο ανεπανόρθωτα έχουν πληγώσει τις ψυχές μας,
- να γνωρίζουν πόσο πόνο μας πρόσφεραν και μας προσφέρουν.
Αναρωτιέμαι...
Οι πολιτικοί πιστεύουν ότι έχουν φέρει τη χώρα ένα βήμα μπροστά. Θεωρούν ότι έχουν συνεισφέρει στην πρόοδό της. Δεν τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει στη μέση οικογένεια. Προσωπικά θέλω να δραπετεύσω αργά ή γρήγορα από αυτή τη μιζέρια της Ελλάδας. Μου μοιάζει ότι η πραγματικότητα και τα άσχημα στοιχεία της κουλτούρας μας δε θα αλλάξουν ποτέ. Είμαι προϊόν των τακτικών που οδήγησαν τη χώρα εδώ που βρίσκεται και από τότε που ήμουν μαθήτρια το σχολείο μου έμοιαζε με φυλακή. Θέλω να φύγω για να μεγαλώσουν τα παιδιά μου σε ένα ασφαλές πλαίσιο και για να μη νιώθουν τόσο "άχρηστα" όσο νιώθω εγώ εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο εγκλωβισμένοι όλοι αισθανόμαστε! Το τώρα το ανεφοδιαζομε με μια "κωμικοτραγική" αναμονη της Κυριακης! Το αύριο είναι αυτό που μας παραλύει στην ιδέα του που θα βρίσκονται τα σημερινα νέα παιδιά στα επόμενα χρόνια. Υπερηφάνεια και χαρά μεν οταν νέα λαμπρά μυαλά της Ελλάδας γίνονται αξιοσέβαστοι ανεγνωρισμένοι επιστήμονες εκτός συνόρων, ντροπή και σπαραγμό δε όταν τα ίδια μυαλά "εγκλωβισμένα" εντος συνόρων δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να φροντίζουν τον εαυτό τους. Αναρωτιέμαι όμως και κακιώνω όλους εμας τους μεγαλύτερους γιατί δεν επαναστατήσαμε σε όλα τα δεινά που ο τόπος ζει τώρα όταν οχι μόνο δεν αντιδρούσαμε αλλά επικροτούσαμε και πασχίζαμε με κάθε μέσο να επωφεληθούμε και εμεις την ολοφάνερη ασυδοσία/λεηλασία κράτους και πολιτων, καλοσωρίζαμε την περιφρόνηση των αξιών που μεγαλώσαμε, περιφρονούσαμε την Ελληνική γλώσσα που ελληνες του εξωτερικού προσπαθούν να κρατήσουν με ιερό σεβασμό. Τα βλέπαμε να γίνονται στην διπλανή μας πόρτα, τα ζούσαμε στο περιβάλλον μας, τα γευόμαστε στην οικογένειά μας, τα ...μυρίζαμε για δεκαετίες ολόκληρες στον αέρα της Ελλάδας! Γιατί δεν σκεφτόμασταν τότε, οτι το εύκολο ασυδοτο χρήμα ήταν ένα καταστρεπτικό παράδειγμα για τα παιδιά μας και την χιλιοταλαιπωρημένη πατρίδα μας και θα διέλυε τα πάντα όπως βέβαια και τα διέλυσε. Πόσο λυπάμαι για την κατάντια που εμείς οι ίδιοι δημιουργίσαμε! Λυπάμαι που σας στενοχώρησα και Κατερίνα μου ξέρω πως περίμενες ένα αισιόδοξο μύνημα αλλά ιδιαίτερα αυτές τις μέρες με όλα τα "ανέκδοτα" που ακούω από όλους τους "σωτήρες μας" αισθάνομαι ότι χάνω την αξιοπρέπειά μου σαν πολίτης και δεν θέλω να αισθανθώ άλλη μιά φορά σαν ¨προβατο". Τις ελπίδες μου αυτές τις δύσκολες μέρες έχω μόνο στον Θεό για θαύμα, αν δεν έχει χάσει και ο Θεός την υπομονή του με μας! Πολλα φιλάκια συγχαρητήρια για την πολύ ωραία δουλειά που κάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα σας κ. Γωγώ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την υποστήριξη και τα τόσο τονωτικά σας λόγια. Είναι πολύ σημαντικό να έχω την ενθάρρυνση των ανθρώπων που εκτιμώ και θαυμάζω, κάτι που με καθιστά υπεύθυνη να συνεχίσω. Εύχομαι στην πατρίδα μας γρήγορα να ανακάμψει πιστεύω ότι έτσι θα γίνει, δεν πάει άλλο πια, είμαστε στα όρια μας όλοι και αγωνιούμε για το μέλλον μας. Δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας πρώτα στη δύναμη του Θεού και στη συνέχεια στην δύναμη του ελληνικού λαού να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του και να προχωρά. Είδα το άρθρο της Βάλιας, εξαιρετικό, να την χαίρεστε και να την καμαρώνετε πάντα, πρώτα ως άνθρωπο και στη συνέχεια ως επιστήμονα. Η Βάλια είναι μια ακόμα ελληνίδα- επιστήμονας που διαπρέπει έξω και είναι η πιο μεγάλη απόδειξη ότι το ελληνικό στοιχείο έχει απίστευτες δυνατότητες και οι Έλληνες της Διασποράς μας κάνουν περήφανους και είναι οι καλύτεροι εκπρόσωποι της Πατρίδας μας στον επιστημονικό κόσμο σε όλα τα επίπεδα διεθνώς.Θα ήταν μεγάλη μου χαρά και τιμή να τη γνωρίσω από κοντά, θα ήθελα τόσα να συζητήσω μαζί της ελπίζω να τα κατάφερουμε.Καλή αντάμωση και πολλά χαιρετίσματα από όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή