Τ. Λειβαδίτης

Ναι αγαπημένη μου, εμείς γι' αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε.

Για να μπορούμε να' χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να έχουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας, πατάνε πάνω στον έρωτά μας.

Πριν πούμε το τραγούδι μας, μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας, φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχθούν αντρίκια. 

Φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη, φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί.

Μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Τ. Λειβαδίτης

 

Μάριο ντε Αντράντε

                                               ( http://kiyoaki.tumblr.com/page/9 )

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο….μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται….
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες του.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ….
ΥΓ: Πρόκειται για ένα ποίημα του βραζιλιάνου καλλιτέχνη Μάριο ντε Αντράντε, που εγράφη σ' ένα περιοδικό,  απ᾽όπου το αντέγραψε μία δημοσιογράφος.
'Ενα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη που μου το έστειλε, θέλησα να το κρατήσω  στα αγαπημένα μου και να το διαβάζω συχνά!

O κόσμος είναι όμορφος!

  

 Μου το έστειλε μια αγαπημένη φίλη και το μοιράζομαι μαζί σας...

                                         ( http://kiyoaki.tumblr.com/page/9 )

Μην με μαρτυρήσεις!

Και προπαντός να μην του πεις 

πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!

Καθώς κοιτάς τον Ταϋγετο, 

σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα. 

Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα

  που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυά μου,

ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος

είναι όμορφος!

 

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Η Ισόβια Στιγμή - Οδυσσέας Ελύτης

Από τη ''Μαρία Νεφέλη'' :

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε· 

δώσε της διάρκεια· μπορείς!

Από τη μυρωδιά του χόρτου, 

από την πύρα του ήλιου πάνω στον ασβέστη,

από το ατέρμονο φιλί,

να βγάλεις έναν αιώνα·

με θόλο για την ομορφιά

και την αντήχηση όπου σου φέρνουν οι άγγελοι 

μες στο πανέρι, τη δρόσο από τους κόπους σου,

όλο φρούτα στρογγυλά και κόκκινα·

τη στενοχώρια σου, γεμάτη πλήκτρα 

που χτυπούν μεταλλικά στον άνεμο

ή σωλήνες ορθούς που τους φυσάς καθώς αρμόνιο

και βλέπεις να συνάζονται

τα δέντρα σου όλα, δάφνες και λεύκες, 

οι μικρές και μεγάλες Μαρίες 

που κανείς, πάρεξ εσύ, δεν άγγιξες·

όλα μία στιγμή,

όλα η μόνη σου αστραπή 

για πάντα.

Η άμμος που έπαιξες όπως με τη ζωή σου, 

η Τύχη και τα στέφανα 

που άλλαξες με την παντοτινή σου άγνωστη,

ο καιρός, ο ανίσχυρος εχθρός, 

αν έχεις κατορθώσει μια για πάντα, 

ολόισια, ν' ατενίσεις το φως!

είναι η μία στιγμή,

σθεναρή πάνω από τα βάραθρα.

Μουσική : Κ. Καπνίσης

Ελύτης - Τα Ρω του έρωτα,Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία

το ραντεβού μας η ώρα μία.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι

την εκκλησούλα με το καντήλι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα

τα καραβόπανα τα σχισμένα.

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

όλα τα πήρε τα πήγε πέρα

τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Η μεγάλη μάχη

                           Piano Girl in Blue on Display at Urban Retreat in Houston
                                    http://dart.fine-art.com/aqd-asp-im_121188-buy-m.htm

Κάποτε, καθώς φεύγεις

πηγαίνοντας σε μια μεγάλη μάχη

θα σου 'τυχε ν' ακούσεις ξαφνικά από 'να παράθυρο

ένα πιάνο να παίζει.

Ίσως ένα κορίτσι με άσπρα δάχτυλα

ή ένας άντρας με δυνατά χέρια

να παίζουν αυτόν τον λυπημένο σκοπό

που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, τους χαμένους έρωτες

όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις

τα γιασεμιά που σου γυρίσανε

την καρδιά σου που την ποδοπατήσαν.

Εσύ στέκεσαι με το στόμα ανοιγμένο

ακούγοντας κάτω απ' τη βροχή-

μα πρέπει να βιαστείς, προχωράνε οι άλλοι

χάθηκαν κιόλας στη στροφή του δρόμου.

Κι όπως ξεκινάς με πλατύ βήμα

τα παιδικά σου χρόνια

οι χαμένοι έρωτες

όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις

τα γιασεμιά που σου γυρίσανε

η καρδιά σου που την ποδοπατήσαν

ξεκινάνε κι αυτά πλάι σου -

να πολεμήσουν

μαζί σου.                          

                      

                                                       Τάσος Λειβαδίτης

Για τη δική μου Ιθάκη...

                               

                                          Ποίηση Κ. Καβάφης, διαβάζει η Έλλη Λαμπέτη

Το νόημα της απλότητας - Γιάννης Ρίτσος

    Για μια φίλη που με έμαθε ποιο είναι το νόημα της απλότητας 

και με μύησε στον υπέροχο κόσμο της - αυτόν της ποίησης-

      σε ευχαριστώ...

                                      

Πίσω από απλά πράγματα

κρύβομαι, για να με βρείτε

αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα

πράγματα,

θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το

χέρι μου,

θα σμίξουν τα χνάρια των

χεριών μας.

Για όσους ονειρεύονται ακόμα...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ : ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖHΔΑΚHΣ 

"ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ"

Oι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος...

Αξίζει να δείτε το βίντεο που μου έφτιαξε η Πόλα συνδυάζοντας

ανθισμένες κερασιές και Ιαπωνική ποίηση

ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!

                                            http://www.youtube.com/watch?v=ivw7BjYs4gc

Μην αφήσεις ότι άρχισες...

(φωτογραφία Μαρία Τσακωνιάτη)

Ο περίπατος"

μνήμη Άρη Κωνσταντινίδη

Βάδιζα κατά μήκος της ακτής

μια βαριά συννεφιά σκέπαζε τον ουρανό

τα κύματα γκρίζα κι ανατριχιαστικά

κύματα γκρίζα σκάζαν στην παραλία

μια δύναμη μ᾿ έσπρωχνε να κάνω στροφή

ν᾿ αρχίσω να περπατάω πάνω στα κύματα

μαύρες γάτες περπατούσαν πάνω στα γκρίζα

κύματα

και η ψυχή μου ήταν νεκρή.

Όμως ξαφνικά ένας ήλιος έσκισε τα

σύννεφα.

η θάλασσα έγινε πάλι γαλάζια

ζωντάνεψε πάλι η ψυχή μου

κι εξακολούθησα τον περίπατό μου.

Μίλτος Σαχτούρης

"Έκτοτε" (1996)

Ήλιος ο πρώτος, Οδυσσέα Ελύτη

Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα

Με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας

Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό

Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες                                                          

Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθήσαμε

Και κοιταχτήκαμε βαθιά μέσα στα μάτια.

Μια πεταλούδα πέταξε απ΄ τα στήθια μας

Ήτανε πιο λευκή

Απ΄ το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας

Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές

Πως δε θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε.

Το βράδυ ανάψαμε φωτιά

Και τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:

Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα

Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη

Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας

                                             λέγε μας τη ζωή.

Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ΄ τα χέρια

Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν

Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε

Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει

Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά                                                                 

και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.    
    

                                         

 Το γλυπτό της φωτογραφίας είναι έργο μαθητριών μου ,στο βιωματικό μάθημα που κάναμε στα πλαίσια της διπλωματικής μου εργασίας, τις ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τους εύχομαι καλή επιτυχία στις Πανελλήνιες και καλή τύχη στη ζωή τους.



Γιατί βαθιά μου δόξασα...

                   

  http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?f=104&t=90

    Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη

      και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά 

    μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,

           να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,

        πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

     Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πως,

             μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσα ώρα,

               σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,

                     να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,

                          λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,

                              βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

                        Γιατί δεν είπα "εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."

                         μα "αν ειν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...

            μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,

                                τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός..."

                   να που, ο,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,

               να που κι ο μέγας Θάνατος μου γένηκε αδελφός!...

                                                                                                Άγγελος Σικελιανός