Τέτοια μέρα πριν ένα χρόνο...όλοι στο σπίτι αναμέναμε την μεγάλη ημέρα της έναρξης των εξετάσεων. Αγωνία, άγχος, νευρικότητα και ένταση πρώτα ο υποψήφιος γιός μου και μετά εγώ και όλοι μαζί. Θυμάμαι σαν τώρα τους δυό μας στο τραπέζι του σαλονιού, να του λέω, να μου λέει, ιδέες, θέματα της επικαιρότητας, τα πιο εύκολα, τα πιο απρόβλεπτα, τις τελευταίες μου συμβουλές σαν μάνα, σαν εκπαιδευτικός, σαν σαν...Τώρα μετά από ένα χρόνο τα θυμάμαι και κάνοντας την αυτοκριτική μου σκέφτομαι μήπως έκανα λάθη, μήπως υπερβολές, μήπως τον φόρτωνα συναισθηματικά με τις δικές μου προσδοκίες, μήπως μπέρδευα τους ρόλους της μάνας και της εκπαιδευτικού, μήπως, μήπως; Για ένα είμαι σίγουρη, ότι έλεγα ή έκανα το υποκινούσε η αγάπη μου και η επιθυμία μου να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Ποιο όμως είναι το καλύτερο για τον γιό μου και κάθε παιδί ; Ο χρόνος θα το δείξει.Γιατί εμείς μπορεί να σκεφτόμαστε, να επιθυμούμε, να σχεδιάζουμε και να προγραμματίζουμε σαν γονείς αλλά στο τέλος άλλα να πραγματοποιούνται για το καλό των παιδιών μας. Στις αγαπημένες μου φίλες μου που αύριο τα παιδιά τους δίνουν αυτό έχω να πω μαζί με τις ολόθερμες ευχές μου,για καλή επιτυχία, ας γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα των παιδιών μας ! Καλή επιτυχία και στους μαθητές μου και σε όλα τα παιδιά!
Ακόμα καν έκανες λάθη δε χρειάζεται να κατηγορείς τον εαυτό σου γι'αυτό.Η τέχνη του να είσαι γονέας δε μαθαίνεται πουθενά παρά μόνο στην πράξη και μέσα από την αναγνώριση και παραδοχή των λαθών μας. Ο Ανδρέας θα βρει το δρόμο του γιατί έχει όλα εκείνα τα εφόδια σε ηθικό και συναισθηματικό επίπεδο που απαιτούνται για να δημιουργήσει τη δική του προσωπική ιστορία, ως ενήλικας πια!!!!fotis-aghela
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ για τη δύναμη και τα καλά σας λόγια, το ξέρω πώς δεν υπάρχει ο τέλειος γονιός απλά αγωνίζομαι κάθε φορά να γίνομαι και καλύτερη.
ΑπάντησηΔιαγραφή